Brak koncentracji

Koncentracja - co mają z nią wspólnego nasze owce ?
Niewiele :P
One są wiecznie skoncentrowane na jedzeniu więc chyba nie mają takich problemów.
Po prostu tuż przed naszym chorowaniem i aresztem domowym, zrobiłam jesienne zdjęcia.
Jak się okazuje to chyba ostatnie tak słoneczne i tak pogodne zdjęcia tego roku.
Dlatego postanowiłam się nimi z Wami podzielić.

A wracając do tematu...

Wojtuś od zawsze był dzieckiem które potrafiło się dość długo skoncentrować na zadaniu.

Potrafił "czytać" książkę przez godzinę w samotności czy układać wieżę z klocków długi długi czas, już jako roczniak. Malowaliśmy, wyklejaliśmy, lepiliśmy i zawsze robił to w pełnym skupieniu i z determinacją, ciekawy efektu końcowego.

Odkąd poszedł do przedszkola koncentracja spadła diametralnie.

Może nie w stosunku do wszystkich zajęć. Nadal potrafi się zająć książką czy zabawić figurkami lub przenosić się portalem wyobraźni w obce kraje.

W odstawkę poszły wszelkie zajęcia plastyczno - manualne oraz nauka nowych rzeczy, przyswojenie czegokolwiek przychodzi mu z wielkim trudem. 

W ostatnim czasie wszystko robi szybko i mało precyzyjnie.

Albo zostawia pracę w połowie, ba w połowie w 1/10. 

Szybko się zniechęca.

Coś co jeszcze w wakacje robił w 10 minut z uśmiechem na twarzy dziś robi w 3 dni rozłożone na etapy. 

Wystarczy, że Ala gdzieś przebiegnie, ruszy jakąś zabawką, przewróci stronę w książce a Wojtuś już z rozbieganymi oczami tworzy nie patrząc na kartkę.

Dopiero w zupełnej ciszy jest się w stanie skupić na te 5 minut max.

To co go kiedyś motywowało ogromnie czyli możliwość pochwalenia się Tacie tym co stworzył dziś puszcza mimo uszu. Kiedyś brakowało mi pomysłów, nie nastarczałam kupować farb, klejów i papierów, tak lubił tworzyć. Dziś ciężko zrealizować dowolny projekt, nawet jeśli, sam go inicjuje.

  

Ostatni kadr naszej jesiennej piaskownicy :P

Ostatnie kadry naszej trampoliny :)

  

  

  

  

  

Nie o to chodzi, że chcę z niego zrobić artystę czy geniusza ani o to, że się skarżę.

Martwi mnie troszkę ta jego koncentracja a raczej jej brak.
Trwa to już ponad miesiąc.

Czy to nadmiar emocji wywołany przedszkolem ?

Czy to ta mglista i smutaśna jesienna aura ?

Czy to znów jakiś skok, bunt, taki wiek czy inne zjawisko psychologiczne ?

Martwić się ?

Przeczekać?

Próbować coś zrobić ?

Odpuścić ?

Takie niedzielne rozmyślania z rana :)