Muszę przyznać, że nie pamiętam tej książeczki z dzieciństwa, choć należy ona do kanonu lektur szkolnych już od dawien dawna. Jednak kiedy Wojtuś była 3 latkiem trafiłam na nią przypadkiem, sięgnęłam ze względu na imię. Jak przyjemnie słyszeć w treści własne imię, zwłaszcza gdy tyczy się małego chłopca, stąd już tylko o krok do wyobrażenia sobie siebie w złotym hełmie.

Pamiętam, że ilekroć czytałam tą książkę pod koniec łamał mi się głos, pamiętam, też że Wojtusiowi się bardzo spodobał główny bohater i tematyka. Czesław Janczarski (autor Misia Uszatka) stworzył piękną, rymowaną opowieść o marzeniach, prawdziwym bohaterstwie i o tym jak sny się spełniają.

Dziś po 1,5 roku znów wróciliśmy do tej lektury, tym razem już na stałe zagości ona na naszej półce. Co się zmieniło przez ten czas. W moich odczuciach niewiele, głos nadal mi się łamie a gardło ściska. Za to w odbiorze mojego Wojtka zmieniło się wszystko. Teraz widzę jak bardzo dorósł, ile więcej pojmuje, jak bardzo jest emocjonalny i jak potrafi się wczuć w role bohatera który teraz już jest prawie, prawie jego równolatkiem.

Bardzo się ucieszyłam kiedy zobaczyłam nowe wydanie tej ponadczasowej lektury które własnie wypłynęło z Wydawnictwa Nasza Księgarnia. Ilustracje przywodzą m na myśl stare książki które czytałam jako mała 6-7 letnia dziewczynka. Matowe karty jeszcze to odczucie wzmagają. Naprawdę cudownie oddają treść i przekazują sens. W porównaniu do książki którą miałam uprzednio w w ręku jest dużo mniej tekstu na stronę przez co przypada dużo więcej obrazów na tekst i Wojtuś jeszcze lepiej podąża za treścią. Łada stonowana kolorystyka, klimatyczne, tworzące odpowiedni dla czytanych zwrotek nastrój. Zdecydowanie nowe wydanie podąża i dostosowuje się do starego tekstu. Tworzą zgrany duet.

Bo choć pierwsze wydanie zostało opublikowane w 1950 roku to jakże aktualny to temat. Niektóre marzenia się nigdy nie starzeją a strażakami chłopcy chcieli być tak półwieku temu jak i dziś bo którzy nie marzy o byciu prawdziwym bohaterem, niesieniu pomocy innym, brnięciu przez miast pośród wiwatów w czerwonym lśniącym aucie i noszeniu na głowie z wysoko podniesiony czołem błyszczącego w słońcu hełmu.

Wojtuś miała takie właśnie marzenie, marzenie które dorosłym nie mieściło się w głowie. Bo jakże mały chłopiec i pożary, nierealne. A tym czasem los się tak potoczyl, że nasz bohater staną oko w oko z wielkim niebezpieczeństwem i nie bacząc na ryzyko jakie ponosi, rzucił się na pomoc. Bohater jakich mało.

Los poddał go próbie, którą zdał na medal. Na przykładzie Wojtka autor uczy, że wytrwałością i wiarą można osiągnąć cel. Dziecko z lektury tej książeczki dowie się też jak wygląda praca strażaka, jak niebezpieczny jest ogień oraz jak zachować się w przypadku pożaru. Książeczka może być wstępem do rozmowy z dzieckiem na ten temat.

I choć niektóre rzeczy mogą zaskoczyć współczesnego czytelnika (jak to dlaczego małe niemowlę zostało samo w domu bez opieki, gdy wszyscy poszli do żniw), bo czasy już nie te, to mimo wszystko lekture czyta się wyśmienicie.

Majstersztyk literatury dziecięcej.