Owszem w tym roku obyło się bez łez. Pierwszy dzień spędziłam w szatni
(taki był warunek "będziesz tam ze mną chyba, że Ci pozwolę iść, a jak nie to nie")
a drugiego dostałam zezwolenie na opuszczenie szkolnych murów i tak już zostało.



Idealnie !!!

Jednak co przeszliśmy (oboje) w roku ubiegłym to nasze.

Piszę dla pokrzepienia mamom których maluchy płaczą krokodylimi łzami i z dnia na dzień zamiast lepiej wydaje się być tylko gorzej. Oczywiście nie wszystkie mamy mogą sobie pozwolić na wstrzymanie się jeszcze rok czy pół. Ja miałam to szczęście i z niego skorzystałam.

Od początku przedszkole dla Wojtka miało być z założenia przygodą, radością, zabawą, spotkaniem z rówieśnikami. Nie zależało mi specjalnie na kwestii nauki, na malowaniu, wycinaniu, lepieniu itd itp to wszystko jestem w stanie zapewnić dzieciom w domu aż nadto.
Jednak jest coś czego w warunkach domowych stworzyć nie dam rady.


Socjalizacja, zabawa z równymi sobie nie tylko wiekiem ale i energią, potencjałem, pomysłami w których żaden dorosły ich nie doścignie. A co zrobić kiedy dzieci w Wojtka wieku w okolicy brak, tak jak i placów zabaw na których można je spotkać.


Lato to czas kiedy kontakty są częstsze. Natomiast wraz ze spadkiem temperatury spadają możliwości na spotkanie innych kilkulatków. Przedszkole jest jedynym ratunkiem.


Jednak nic na silę.
Wydaje mi się ze w zeszłym roku było za wcześnie wiekowo, a i czas nie był trafiony. Wojtuś nie był na takie zmiany gotowy. Dla niego dzieci to była jedna nieokiełznana, wrzeszcząca bryła z którą lepiej się nie konfrontować. W dodatku miał jeszcze w domu świeżo przybyłą młodsza siostrę wobec narodzin której emocje jeszcze nie opadły a przedszkole już szykowało kolejne równie mocne.


Próbowałam, tak, siak i owak.
Nic nie zadziałało.
Gdy siedziałam w szatni co 5 minut sprawdzał czy jestem.
Gdy siedziałam w sali wszystko było dobrze aż nie stracił mnie z oczu.
Nie wspomnę o reakcji kiedy wyszłam z przedszkola i zostawiłam go samego.
Odpuściliśmy, to nie miało być tak.
Miało być fantastycznie a było koszmarnie.
Po powrocie do domu było jeszcze gorzej. Emocje które było ciężko wytrzymać jemu i domownikom. Skrajności i plącz o nic, bez powodu.
Chaos.


Postanowiliśmy spróbować od września.
Całe Wakacje obserwowaliśmy jak się zmienia. Jak dojrzewa, dorośleje w oczach. Jak przestaje się bać kontaktu z dziećmi jak do nich lgnie. Jak z nimi rozmawia, jak rozkazuje, jak szaleje.
Patrzyłam z podziwem jak z małego rozkrzyczanego zbuntowanego maluszka  zmienia się w starszaka, chłopca i czułam, że będzie dobrze.
Teraz jest tak jak ma być.



Teraz są chęci, teraz jest spokój, teraz jest zabawa i radość. Bo są koledzy, bo są koleżanki, bo razem to i tamto, bo razem tu i tam. Po powrocie jest rozgadany, zadowolony, pewniejszy siebie. Choć nie opowiada co robili i w co się bawili (mimo moich pytań) to widać w nim dumę z bycia przedszkolakiem.
Chęć robienia wszystkiego samodzielnie wzrosła pięciokrotnie.
A opuszczając plac zabaw jest najbrudniejszy z całej gromady ale cieszy mnie to ogromnie bo to świadczy i tym, że frajda była wielka :)
A rodzice (czyli my) rosną i rosną z dumy, że dzieciaczki dorastają i że maja takiego dzielnego synka który dzień w dzień o 7.15 rzuca mamie pa i pędzi w podskokach do sali zaznaczyć obecność.