Seria Czytam Sobie wzbogaciła się o kolejne tytuły w serii. My kolekcjonujemy poziom jeden i dwa, dzięki czemu weszliśmy w posiadanie trzech nowych lektur. Na poziomie pierwszym spotkamy się z rekinem Nudojadem. Natomiast na poziomie drugim poznamy sympatyczną Nelkę i jej puchatą kulkę o imieniu Fafik a także braci bogów, silnego Thora i szczwanego Lokiego. 

Jeżeli Wasze dzieci też wciąż pytają i chcą wiedzieć wszystko, ten wpis może Wam przypaść do gustu. Wojtek  bardzo lubi dociekać i drążyć, a im więcej wie tym więcej pytań zadaje. Wie, że mieszka w Polsce, pojmuje już mniej więcej, że jest to kraj i że sąsiaduje z innymi oraz że na świecie takich kraków jest dużo. 

Wie też, że są kontynenty, do których są te kraje przypisane oraz, że wszystko to łączy się w jedną całość, która zwie się świat czy też Kulą Ziemską. Ba, nawet wykracza poza to, gdyż wie że Kula Ziemska należy do układu słonecznego a nasz układ do galaktyki którą zwie się Drogą Mleczną. 

Ale nadal pozostało kilka rzeczy pomiędzy. Bo np takie województwo, gmina, wieś. Jak się ma nasza miejscowość, do tej całej Polski. Jak się ma do innych, mu znanych miejsc, w kraju i poza granicami. Postanowiłam to wszystko zebrać, w całość, tak żeby dało się to pojąć i ogarnąć. I tak powstał mini pakiet pod tytułem:

Moje miejsce we Wszechświecie

Zastanawialiście się kiedyś czytając Kubusia Puchatka, co się stało z Krzysiem kiedy przestał być chłopcem i co wtedy działo się z przyjaciółmi ze Stuwiekowego Lasu ? 

Być może nie, a ja jednak nie raz i nie dziesięć do tej opowieści wracałam. Zwłaszcza po latach kiedy pierwszy raz czytałam ją Wojtusiowi, kiedy dotarło do mnie, że ja, podobnie jak Krzyś dorośliśmy, nie jesteśmy już dziećmi. Ale jednak choćby poprzez wieczorne czytanki, zabawę z dzieckiem na dywanie, śmiech aż do boleści brzucha i łez cieknących po policzkach, możemy wrócić choć na moment do tego cudownego, beztroskiego świata. Ja nie raz się zastanawiałam, czy Krzyś jako nastolatek, jako młody mężczyzna nadal wracała do krainy swojej wyobraźni. W końcu każdy z nas dorastając, dojrzewając zatraca tą niesamowitą zdolność bujania w obłokach, wierzenia, że to co podpowiada nam wyobraźnia to prawda. Przestajemy się cieszyć "niczym", przestajemy potrafić "nic nie robić", zawsze chcemy zmierzać "dokądś", zawsze czujemy potrzebę robić "coś".
A tym czasem kiedy rodzi się dziecko, ono widzi radość w spadającym listku, muczącej krowie, widoku mamy, szczekaniu psa - wtedy patrząc na nie powinniśmy się zatrzymać, siąść nisko, niziutko na trawie i z perspektywy maluszka, znów cieszyć się tą zwykłością i niezwykłością każdej chwili. Świat pędzi z zawrotną prędkością ale życie mamy jedno, moim zdaniem warto czasem wysiąść z pociągu w którym jesteśmy i głęboko odetchnąć, uśmiechnąć się i ruszyć bez celu przed siebie. 

Pamiętacie płatki osikowe - u nas długo leżały, ale teraz kiedy ciut padało, poszły znów w ruch. Czuję że ich potencjał opanuje tegoroczną jesień. Znakomity i dający wiele możliwości materiał. Prosty w tworzeniu nawet dla kilkulatków. A jednocześnie dający tez pole do popisu dorosłym czy młodzieży. Pobudza zdecydowanie wyobraźnie a im więcej z nich tworzymy tym więcej pomysłów do nas przychodzi. Płatki można nabyć w Osikowej Dolinie. 

Ja dziś Wam pokaże jak zrobić jesienne jeżyki w wersji damskiej i męskiej. 

Potrzebujecie osikowych płatków, połówek jajek styropianowych, koralika na nosek, ruchomych oczek, kleju u nas się sprawdza najlepiej na gorąco ale może być też introligatorski. 

W przekierowaniu wyżej czekają gotowe zestawy. 

Metoda Montessori jest mi znana i bliska, odkąd zostałam mamą. Co prawda słyszałam i czytałam o jej filozofii sporo wcześniej ale wtedy to nie miało dla mnie większego znaczenia. Nie korzystam nie korzystałam i nie będę korzystać z zasobów i filozofii Montessori, od deski do deski, ponieważ to jak sobie działamy w domu, to nasza indywidualna sprawa i nie przepadam za nastawianiem się stricte w jednym kierunku. Jednak metoda ta wykształciła przez lata swojej egzystencji tak wspaniałe pomoce, techniki i efekty pracy z nimi, że trudno z nich nie chcieć skorzystać.

U nas książki są dobre na wszystko. Kiedy leje, kiedy smutno, kiedy trzeba się wyciszyć przed snem, kiedy droga się dłuży, kiedy chcemy coś zrozumieć, kiedy pojawia się nowa sytuacja czy lęk, albo kiedy coś dzieci lub mnie zafascynuje i chcemy zgłębić daną dziedzinę na wskroś. Teraz kiedy wkręciliśmy się na dobre w kolekcjonowanie skał, kamieni i minerałów nie mogło być inaczej. Zupełnym zbiegiem okoliczności okazało się iż wydawnictwo Multico wypuściło właśnie teraz na rynek nowość wśród książek dla dzieci. 

Jej tytuł brzmi O skałach i minerałach a opowiada Radosław Żbikowski.

Najbardziej w serii do których należy ta publikacja, podoba mi się dobór autorów. To pasjonaci i ludzie którzy zarażają swoją miłością do... w tym wypadku skarbów ziemi. Kiedy czyta się tą publikację, nie da się nie zachwycić. To nie jest tylko książka o skałach, to także opowieść o tym jak owe skarby się tworzyły, jak powstawały, czym się charakteryzują, jak je rozróżnić, jak znaleźć i dziesiątki innych cennych uwag, wskazówek, faktów. 

Nie wiem czy to wstyd, czy też nie. Ale nawet jeżeli nim był, zdołałam go anulować. 

Księgę urwisów przeczytałam, Pan Niziurski odkrył przede mną kolejne tajniki swojej literatury. Niniejszym, oto przed Wami, kolejny tytuł, należący do kolorowej klasyki Wydawnictwa Greg, który polecam. Polecam, aczkolwiek muszę zaznaczyć, że to lektura nie dla każdego, bo utwory Niziurskiego takie już są. Moim zdaniem to jeden z tych tytułów, który albo się pokocha i będzie się do niego wracać, albo ciężko będzie wytrwać do końca a lektura jest pokaźna. Jednak nie przekonacie się do której grupy należycie, dopóty, dopóki nie weźmiecie tej książki w dłonie. 

Ja się wyciągnęłam na całego i przeczytałam książkę duszkiem. Nie czytałam jej z dziećmi bo to jeszcze za trudna dla nich literatura. Z tego co wiem książka zalicza się do lektur klas 4-6 i zdecydowanie ta grupa wiekowa będzie trafiona. 

Mamy sporo książek o Polsce i czytamy je dorywczo, od czasu do czasu, jak nas najdzie ochota. Zwłaszcza przed świętami narodowymi, kiedy temat patriotyzmu się pojawia, choćby w działaniach plastyczno-twórczych. Wojtek lubi tą tematykę. Nie nachalnie ale ciągnie go ona raz na jakiś czas i kusi. Bardzo mnie to cieszy bo osobiście kocham Polskę i choć uwielbiam zwiedzać inne kraje, nie wyobrażam sobie życia gdzieś tam. Kocham naszą naturę, różnorodność geograficzną, historię, kulturę i tradycję. 

Dziś co nieco o pobudce dla umysłu. Mózg zbudowany jest z dwóch półkul, które powinny ze sobą współpracować. Im większa ta współpraca tym lepiej dla nas. Lepiej funkcjonuje nasze ciało i umysł. Im gorzej ze współpracą tym większe trudności w rozwoju, funkcjonowaniu, nauce. Dlatego istotne jest działanie na korzyść tej współpracy. Dzieci których obie strony ciała nie współpracują, funkcjonują nie używają obu półkul mózgowych jednocześnie - to się nazywa zaburzenie lateralizacji, np nasz Wojtuś ma ją skrzyżowaną. Takie dzieci mają problemy z przekraczaniem linii środkowej ciała, a także z nauką pisania, czytania, koordynacją ruchową i korzystaniem z pola widzenia, które znajduje się w centrum co jest mocno związane ze zdolnością koncentracji. Ja zupełnym przypadkiem prowadząc Wojtka, od 2 roku życia Metodą Krakowską w zabawach i nauce czytania, zminimalizowałam problemy z lateralizacją do tego stopnia iż ciężko go obecnie zdiagnozować, bo nie ma już praktycznie problemów z niczym poza tym, że stawia czasem odwrotnie cyferki i literki. 

Integracja między półkulami jest bezpośrednio związana z kontrolą ustawienia oczu. Co za tym idzie umiejętność swobodnego przekraczania linii środkowej wiąże się z okiem i motoryką. 

Istotnym warunkiem wytworzenia się prawidłowego obrazu rzeczywistości, jest wytworzenie prawidłowego schematu ciała. Ważnym elementem tego schematu ciała jest poczucie symetrii i linii środkowej ciała. Tendencja do unikania przekraczania linii środkowej ciała widoczna jest podczas spontanicznych aktywności i zabawy.

Biblioteczka Kubusia bardzo pomału się wzbogaca. Sztywniaków nie mamy dużo, część się "zjadła", część zniszczyła, sporo oddaliśmy innym dzieciom. Dlatego teraz budujemy ją od nowa. 

Akademia Mądrego Dziecka wydawnictwa Egmont to znakomita baza wypadowa. Książeczki są ciekawe, mądre i dostosowane do najmłodszych odbiorców. Dziś dwie nowości, które zachęcają do wspólnego czytania z rodzicami. Czytania, choć na początku raczej oglądania, opowiadania, pokazywania paluszkiem. 

Przychodzi takie wiek w życiu człowieka kiedy zaczyna go ciągnąć do zbieractwa. 

Małe figurki, autka, monety, znaczki pocztowe, pocztówki z rożnych odwiedzonych miejsc naszego globu, kamienie. Takie pierwsze pasje są często zmienne, nie ukierunkowane i chaotyczne. Jednak jeżeli zauważycie u dziecka pociąg w jakimś ciekawym kierunku, zawsze możecie pójść za ciosem i wspomóc go w tym hobby. Dzięki temu każda rodzinna wyprawa nie kończy się zakupieniem kolejnego misia który idzie w kąt, czy innych "pamiątek", tylko szukaniem kolejnego eksponatu. 

Wojtek od dawna kolekcjonował kamyczki, rozmaite ładne, znalezione tu i tam na łonie natury. 

To w Chorwacji, to w Zakopanem, to w piasku czy na drodze. Ostatnio dopiero sobie uświadomiłam, że to już kilka ładnych lat kiedy Wojciech trzyma się tego jednego tematu. W tedy też pomyślałam, że przecież geologia to niesamowicie fascynujący dział nauki. 

To była pierwsza myśl a ona okazała się strzałem w dziesiątkę. Okazało się, o czy nie wiedziałam, że Wojtuś od dawna czyta, wychwytuje informacje, zapamiętuje rozmaite fakty, posiada sporą geologiczną wiedzę jak na 7 latka. Zaczęłam więc od wyszperania pudełeczka na te jego skarby, potem rozejrzałam się za najciekawszymi książkami (o czym niebawem), a na końcu postanowiłam rozejrzeć się za sklepem internetowym, tak aby Wojtusiowa kolekcja nabrała mocy i wzbogaciła się o kilka ciekawych okazów. Kolejne kamienie dostaje raz w tygodniu, czytamy o nich, poznajemy je, uczymy się je rozpoznawać. Fajnie sprawdza się też tropienia okazów, zanim je dostaje. To już taka nasza co sobotnia tradycja. Ja ukrywam kamyk gdzieś w plenerze, daje dzieciom wskazówki a one wykonując zadania odnajdują skarb. 

Rok szkolny tuż, tuż dzieciaki się cieszą i stresują jednocześnie. Ogromną frajdę sprawia im wybór wyprawki szkolnej. Jednak kompletowanie podręczników, artykułów szkolnych a nie rzadko też plecaka, piórnika, całej garderoby to nie lada wyzwanie finansowe. 

Chyba, że tak jak ja wskoczycie  TUTAJ.

Ja nie wyobrażam sobie załatwiać sprawunków szkolnych inną drogą niż internetowa. 

A teraz moje trzy krótkie punkty dlaczego kupuje w Taniej Książce:

Pisząc ten blog, recenzując książki czy gry stawiam nie tylko na opis ale też w dużej mierze na zdjęcia. Zdaje sobie bowiem sprawę, sama niejednokrotnie poszukując, że fajnie jest mieć wgląd do wnętrza. Nikt nie lubi chyba oceniać książki po okładce czy kupować przysłowiowego kota w worku. Sama chętnie Was pytam o zdanie, zachęcam do dzielenia się Waszymi hitami, bo to dla mnie znak, że warto się temu czy tamtemu przyjrzeć z bliska.

Jakiś czas temu opisywałam elementarz dla dzieci z dysleksją. Dziś zupełnie inna książka choć jak widzicie na pierwszy rzut oka wizualnie podobna. Ten sam forma, autorka, ilustratorka, wydawnictwo. To samo podejście, do zgoła zupełnie odmiennego tematu. Jednak jak chyba każdy z nas wie, że nie tylko czytanie może sprawiać trudności. Liczenie i ogólnie pojęta matematyka także może nastręczyć stresów. Tak jak są ludzie z dysleksją, dysgrafią czy dysortografią tak na świecie i to wcale nie rzadko są dzieci, młodzież, dorośli którzy mają wielkie lub troszkę mniejsze problemy z królową nauk - matematyką. Trudności mogą się pojawiać jako problemy z uczeniem się matematyki, problemy z liczeniem, kłopoty z matematycznym myśleniem czy analizą albo też ni mniej ni więcej dyskalkulia. 

Książki z tej serii zawsze są witane z wielką radością w naszym domu, a potem też dość głośno analizowane, bo zawsze rozpoczyna się od walki kto pierwszy i czego będzie szukał na kartach stronic. Oczywiście da się szukać jednocześnie, ale nadal rywalizacja trwa, tym razem o to kto pierwszy znajdzie swojego bohatera. W tych książkach zawsze wiele się dziej, poza tym znajduje się tu moc detali, a to wszystko na szczęście w wielkim formacie co bardzo uatrakcyjnia zabawę, ale przy okazji na grubych kartonowych kartach, którym przepychanki rodzeństwa, a nawet młodszy wszechśliniący brat nie są straszne. 

Pluszaki, dla wielu z nas to ukochane zabawki z dzieciństwa. Mój Miś bo akurat Misia miałam jest z nami po dziś dzień. Do dziś przywołuje ciepłe i miłe wspomnienia, choć potem pojawiły się zabawki ciekawsze, wielofunkcyjne, dające moc satysfakcji. To jednak ten miś gdzieś tam zawsze sobie był, w razie smutku, w razie złości, w razie zagubienia, kiedy noc się dłużyła a sen nie chciał przyjść. Taki milczący przyjaciel i powiernik często też ocieracz łez i ucho do wysłuchiwania wszelakich tajemnic.

Ostatnio pisałam o wielkie księdze matematyki. Dziś coś bardziej na luzie, choć o edukacji tu również nie zapomniano. Kiedy ruszam na wakacje, lobię mieć ze sobą coś na niepogodę ale nigdy nie są to stricte naukowe pozycje. Jednak dzieci nawet na plaży, po górskich eskapadach czy innych wakacyjnych atrakcjach lubią się wyciszyć z ołówkiem w dłoni i fajnymi łamigłówkami.

Zgodnie z tytułem jest lekko i przyjemnie a wakacyjny klimat jest w tej publikacji wszechobecny.

Nie jestem typem nałogowca, ale jest jedna rzecz od której jestem uzależniona. 

Książki dla dorosłych, książki dla dzieci - bez znaczenia. Zwłaszcza, że teraz te dla dzieci są tak fenomenalne, iż wiek czytelników nie ma większego znaczenia. Jesteśmy specjalistami w wyszukiwaniu perełek. Uwielbiamy takie lektury, takie obok których nie da się przejść obojętnie. Polujemy na nie wszędzie, w bibliotekach, w księgarniach, w sklepach a ja jeszcze dodatkowo w internecie. Bywało to nie raz zgubne w skutkach, bo książki wystają u nas z każdej szafy, szafki i szafeczki. Druga rzecz, że ja z tymi ukochanymi pozycjami nie potrafię się rozstać a tych naj, naj, naj wciąż przebywa.

Dlaczego o tym piszę ? Bo otóż nakładem Wydawnictwa Dwie Siostry, wypłynęła na rynek TAKA KSIĄŻKA, której nie sposób nie pokochać. Majstersztyk pod każdym względem i ja nawet nie muszę Wam pisać dlaczego. Wystarczy spojrzeć na nazwisko autora i ilustratora oraz przejrzeć zdjęcia. Dla mnie słowa zachęty, są tu już zupełnie zbędne.

Jednak jeżeli czujecie potrzebę głębszej i wnikliwszej recenzji służę i zapraszam dalej.

Jeżeli ktoś uważa, że krowy są nudne i nie mają polotu, że tylko stoją i bezmyślnie przeżuwają trawę ten powinien czym prędzej poznać Krowę Matyldę, krowę z którą nuda nie grozi. Krowę przez duże K, nietuzinkową która przełamuje wszelkie konwenanse. Etykieta, zwyczaje, normy powszechnie przyjęte o nie to na pewno nie odpowiada Matyldzie i jej przyjaciołom. To też fajna lekcja życia dla dzieci, że nie zawsze trzeba żyć tak jak nakazuje ogół, że można łamać stereotypy. 

Ale poza tą dalekosiężną myślą, która pewnie tylko mi jednej przyszła do głowy a na pewno nie wpadnie na nią kilkulatek to Krowa Matylda jest po prostu przesympatyczną bohaterką i wraz z całym gospodarstwem z pewnością wciągnie w lekturę (i to nie jednokrotną) młodego a nawet całkiem małego czytelnika.

Wakacje jeszcze trwają, czasu w ciągu dnia jest moc więc co robić?

Jak zająć dzieci, kiedy nuda doskwiera tudzież jej brak i dziecięca inwencja twórcza przekracza nasze najśmielsze oczekiwania. To pytanie stawia sobie wielu rodziców. A ja wpadłam na taka oto myśl. Zrobiłam spis rzeczy jakie można znaleźć w naszej okolicy. Można też dodać obrazki dla ułatwienia lub dla dzieci nie czytających. Ową listę rzeczy zapakowałam w koszulkę i wraz z markerem suchościeralnym i telefonem wręczyłam dzieciom z poleceniem. 

Oto wyzwanie fotograficzne - polega na tym iż musicie zrobić zdjęcie wszystkim rzeczom z listy. 

Na reakcje nie trzeba było czekać, lista została odczytana w mig, zadania sprawnie rozdzielone i dzieci ruszyły na spotkanie z przygodą a ja za nimi. 

Małe laleczki, figurki, zwierzątka, stworzonka są wszechobecne. Część z nich ma wręcz wartość muzealną, gdyż to jeszcze moje kinderkowe zbiory. Są wszędzie i owędzie a za razem nigdzie, zwłaszcza kiedy są potrzebne. Nagle cały dom wywracany jest do góry nogami. Poza tym pochowane tu i tam, są często zapomniane i leżą nie używane. Co innego kiedy wpadną w oko, o wtedy zabawa nagle sama wskakuje do głowy i wyobraźnia zaczyna pracować na wysokich obrotach. Jak więc zaprowadzić ład i porządek, jednocześnie sprawiając, że wszystkie małe ludziki są pięknie wyeksponowane i tylko czekają na kolejną porcję zabawy. 

Każdy z nas jest inny, każdy wyjątkowy, ale nie każdy o tym wie. 

Dzieci powinny wiedzieć, że są dla nas rodziców ważne, że są kochane, że są jedyne i niepowtarzalne. Bez względu na to czy są jedynakami czy też jednym z trójki, czwórki, ósemki rodzeństwa. Warto też uczyć je od początku, że każdy z nas jest inny i nie ma dwóch takich samych osób i własnie ta inność jest cudowna. Przekłada się to na rozmaite cechy wyglądu, jak choćby kolor skóry, czy włosów, niezwykły wygląd każdego z nas, ale także na choroby które sprawiają, że niektórzy wyglądem czy też zachowaniem odbiegają od tego z czym dzieciaki mają styczność na co dzień. 

Latawce, moje marzenie. Nie, nie obecne ale moje marzenie z dzieciństwa. Nigdy nie zrealizowane. 

Zawsze podziwiałam je w telewizji, na pokazach, na wakacjach kiedy puszczały je inne dzieci z rodzicami. No właśnie, na realizację marzeń nigdy nie jest za późno, a posiadanie dzieci to znakomity pretekst ku temu żeby realizować te których być może nie wypada nam już spełniać. Zaczęłam od zaszczepienia miłości, tak aby moje marzenie stało się ich marzeniem. Bo nie sztuka się realizować w swoich oczekiwaniach, bo aby dzieci czerpały z tego frajdę, to musi być też choć odrobinę ich pragnienie. Puszczałam filmiki, czytaliśmy, to tu, to tam o latawcach. W końcu trafiłam na stronę latawce.pl i już wiedziałam, że to tu znajdę to czego szukam. Sklep stworzony jest z pasją i przez pasjonata. Dlatego laik taki jak ja może się doradzić, dopytać, rozwiać wszelkie wątpliwości. Wybór latawca wedle wizualnej otoczki nie zawsze jest dobry, bo jeżeli nie ma się wiedzy co do puszczania latawców, trzeba wybrać model który niejako lata sam, czy wiemy jak go puszczać czy też nie. Jeżeli są tu latawcowi znawcy, uprzedzam zdjęcia dla osób wrażliwych mogą być trudne do zniesienia, nasza wiedza jest równa zero, ale za to miłość do latawców jest ogromna i tylko czekamy na wietrzne dni. Jesień będzie nasza !!!

Wielka księga matematyki, to książka jakiej długo szukałam dla Ali. Jest to znakomita publikacja dla starszych przedszkolaków. Od około roku na luzie i bez większej systematyczności, uczyłam Alusie cyferek. W międzyczasie coś tam, sobie dodawała z Wojtkiem (bo starszy brat ma zapędy nauczycielskie), porównywała, przypominała kształty, przerabiała układanki lewopółkulowe. Wszystko coś ta, gdzieś tam, bez ładu i składu.

A to ciąża, a to niemowlak. Były rzeczy bardziej konieczne a Ala i tak jakoś się do edukacji matematycznej nie paliła. Jednak ja cały czas, miałam gdzieś z tyłu głowy, że muszę jej znaleźć fajny podręcznik, chciałam książkę która nam wszystko usystematyzuje i pozwali połączyć w całość. Poukładać, zebrać, nadać temu "nauczaniu z doskoku" sens. I wtedy na blogu Kreatywnie w domu zobaczyłam właśnie tą publikacje.

Wiedziałam, że to jest to czego szukam. 

Ostatnio Wojtek zaczął uważniej przysłuchiwać się językowi polskiemu. Wyłapuje z niego związki frazeologiczne ale też przysłowia. Odkąd odkrył, że nie wszystko co się mówi ma znaczenie dosłowne, zaczął wypytywać o inne podobne konstrukcje językowe czy też powiedzonka.

15 sierpnia obchodzimy święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Z tej własnie okazji przyszła mi do głowy prosta acz wymowna praca z dzieciakami. Przy okazji przeanalizowaliśmy sobie różnice miedzy Wniebowzięciem a Wniebowstąpieniem (obchodzone 30 maja). 

Jedyne czego potrzebujemy do wykonania tej pracy to pastele, czarne kartonowe kartki oraz szablony Maryi, Jezusa, Krzyża. 

Wakacje to dobry czas na lektury szkolne. Zwłaszcza te ciekawe, można przeczytać bez stresu, bez pośpiechu, z chłodnym soczkiem, na trawce, w cieniu drzew. I choć dla niektórych lektury to konieczność i przymus, dla mnie nigdy nim nie były, bo ja lubiłam czytać i już. Tą pasją zaraziłam moje dzieci i mam ogromna nadzieje, że szkoła nie pokaże im, że może być inaczej niż inaczej.
W końcu lektury nie są ustanawiane za karę, tylko po to by wzbogacić i skłonić do refleksji.
Są to piękne i mądre tytuły, które każdy człowiek przeczytać powinien.

Jedną z niezwykłych książek, które zapadła na długo w moją pamięć i którą wspominam po dziś dzień z sentymentem jest tytuł: "W pustyni i w puszczy".

Zimą oglądaliśmy z dziećmi filmową adaptację tej powieści a teraz chciałam aby poznali pełną wersję lektury. Oczywiście nie musiałam szukać bo wiedziałam gdzie po nią ruszę.
Kolorowa klasyka Wydawnictwa Greg to dla mnie zawsze najtrafniejszy lekturowy strzał.