Spotkanie z motylem i zatrzymanie go na kilka minut dla siebie było naszym wspólnym (Wojtusiowym i moim) marzeniem. Motyle są tak nie uchwytne, tak płochliwe tak szybkie, że nie lada wyczynem jest je złapać i przyjrzeć im się z bliska. Oglądamy je w książkach jednak to nie to samo co popatrzeć takiemu pięknemu skrzydlatemu stworzonku prosto w oczy.  

Inaczej ma się sprawa biedronek, te nigdy nie uciekają, jest ich całe mrowie i nie trzeba ich nawet specjalnie prosić czy nakłaniać do spotkania z człowiekiem.

A kiedy z Wojtusiem wnikliwie liczyliśmy kropki na biedronkowych skrzydełkach babcia dokonała w beczce z wodą odkrycia które spełniło nasze marzenie.



Z rozłożonymi na powierzchni wody skrzydłami, unosił się w niej motylek. Zmoczone skrzydła i pionowe ściany beczki uniemożliwiły mu skutecznie ucieczkę. Tak też czym prędzej pośpieszyliśmy Motylkowi na ratunek. Najpierw schwyciliśmy go do naszego pojemniczka na owady w obawie, że motylek nam zwieje zanim zdążymy go obejrzeć. Jednak nasze obawy okazały się całkiem bezpodstawne. Motylek nim odleciał długo suszył skrzydła i wdzięczył się przy tym pozwalając się oglądać ze wszech stron. Wojtuś próbował nakarmić go pyłkiem z wszystkich możliwych kwiatów w ogrodzie sadzając go to tu to tam. Jednak po moich internetowych dochodzeniach okazało się iż nasz przyjaciel to RUSAŁKA POKRZYWNIK której nazwa wskazuje na ulubiony pokarm :)