Seria o Tappim zachwyciła w pierwszej kolejności mnie, weszłam do księgarni i chciałam czegoś nowego, czegoś ciekawego, czegoś pozytywnego, wyrazistego. Takiej książki, takiego bohatera który spodoba się Wojtkowi i wciągnie go w swój świat, przekaże pozytywne wartości, być może czegoś nowego nauczy a już dalszym założeniem było aby książka należała do jakiejś serii.

I tak wzięłam do ręki Tappiego, wiking z rogatym hełmem i wielką brodą a w dodatku uśmiechnięty od ucha do ucha i przyjaźniący się z reniferkiem o imieniu Chichotek - to musiało się sprawdzić. Ale, że nie mam zwyczaju kupować kota w worku, a na czytanie recenzji było za późno, przeczytałam pół rozdziału, czemu pół? Bo tylko tyle potrzebowałam żeby wiedzieć, że bez tej książki nie wyjdę i że nie będzie ona ostatnią z bogatej serii o Tappim jaka do nas trafi.





Poznacie tu Tappiego oraz jego największego przyjaciela i współtowarzysza - reniferka Chichotka, a także niedźwiedzia Brzuchacza, bobra Chrobotka, wiewiórkę Śmigaczkę a nawet trolla Gburka. Poza podstawowymi postaciami które towarzyszą Tappiemu podczas wszystkich niemal przygód i w każdej z książek na spotkanie wyjdą nam: Smoki które spowodowały powódź, Olbrzyma który chodził bez czapki i wiatr mu wywiał wszystko z głowy czy straszącą wszystkich wyglądem Wierzbę Zgrzydlichę. Ale z takim wikingiem jak Tappi żadne przygody nie są straszne. Co więcej nawet z pozoru niemiłe stworzenia okazują się przyjazne a pouczone chętnie naprawiają  to co zrobiły źle. Dziecko spotka się tu z całą plejadą różnych emocji, uczuć i cech dzięki czemu zobaczy, że mimo tego, że każdy jest inny i każdy ma swoje wady to razem można się świetnie bawić i w niczym to nie przeszkadza. Często okazuje się, że kiedy działa się razem problemy są prostsze do rozwiązania, a przy okazji można przeżyć niezwykłe i ciekawe przygody. Tappiego nie interesuje to co mówią inni, łamie on stereotypy, nie patrzy na wygląd czy na legendy krążące po lesie. On sam się przekonuje jaki kto jest i nie wyciąga pochopnych wniosków. Tappi nigdy nie zakłada, że ktoś jest zły. Dobre wnioski wyciągają z lektury nie tylko kilkulatki, rodzic też coś spomiędzy słow dla siebie uchwyci, bo czyż my często gęsto nie zachowujemy się calkiem odwrotnie niż Tappi.

Jedyne opowiadanie co do jakiego mam mieszane uczucia to opowiadanie o nudzie. Po prostu nigdy nie traktowałam nudy jako równoważne ze smutkiem i wielkim utrapieniem. Dla mnie nuda to stan dzięki któremu możemy wejrzeć w siebie i odkryć, że w naszym wnętrzu kryją się ogromne pokłady którym, żadna nuda nie straszna. Tym czasem kiedy reniferek nie może sobie poradzić z nudą, Tappi sprawia mu wielkie huczne przyjęcie, zaprasza wszystkich przyjaciół co jest niezwykłe z jego strony. Jednak czy to jest dobry sposób na nudę, czy to nie tylko chwilowe zaradzenie sytuacji, czy uczy dzieci radzenia sobie z własnymi emocjami wejrzenia we własne wnętrze i tam odnalezienia sposobów na zaradzenie nudzie. W końcu kolejnego dnia również będzie podobna sytuacja a takie akurat rozwiązanie nie sprawdzi się na dłuższą metę. Nie mniej jednak, może to jedynie moje odczucie a całościowo jesteśmy Tappim zachwyceni, opowiadania wyciszają, doskonale nadają się na lekturę do poduszki.
Piękne, ciepłe i serdeczne :)




W imieniu swoim i mojego 4-5 latka - polecam :)
Ps. Książki o tym przesympatycznym Wikingu i jego przyjaciołach są przypisane do dwóch grup wiekowych, jedna są kierowane do dzieci 4-5 letnich a inne do 6-8 latków, my na razie kolekcjonujemy książki z naszej grupy wiekowej dlatego ciężko odnieść mi się do różnic. Tak czy siak jestem pewna, że te dla 4-5 latków zainteresują również 6-8 latka bo są wciągające i mają super pozytywny przekaz.