Tolerancja to moim zdaniem zagadnienie które nie dotyczy dzieci. 

Dzieci nie mają uprzedzeń, nie są ograniczone stereotypami, nie znają konwenansów.

Wszystko to pojawia się z czasem z wiekiem, jest nabywane, mocniej lub słabiej w zależności od wpływów otoczenia, najpierw najbliższego, potem szkolnego, aż w końcu ogólnospołecznego. Dlatego obie te książki z perspektywy dorosłego mogą być postrzegane totalnie inaczej niż odbierze je dziecko. Może my powinniśmy się uczyć tolerancji i braku jakichkolwiek barier od dzieci właśnie. Takie są moje wnioski po przeczytaniu z Wojtkiem obu dziś pokazywanych książeczek.

Zlatanka. To opowieść budząca moc kontrowersji. Książka budząca moc emocji nie tylko w Polsce. 

Ja sama, zasadniczo nie do końca wiem skąd te wszystkie wzburzenia się biorą. To znaczy pośrednio wiem, bo rozumiem na czym polega problem dla niektórych, tylko że cały trik polega na tym iż przeciętny kilkulatek, zupełnie zresztą tak jak i główna bohaterka nie będzie miał pojęcia w czym rzecz.

A w czym rzecz? W obrazie, w ilustracjach ale zanim o nich może zacznę od treści. 

Ella, to kilkuletnia dziewczynka, która ogromnie kocha swojego wujka. Wujek jest niezwykły, z nim nigdy nie jest nudno, zawsze za to coś się dzieje i Zlatanka (nazywana tak przez wujka od imienia jej ulubionego piłkarza) rozumie się z wujkiem Tonim, niemalże bez słów. Nic więc dziwnego, że kiedy pojawia się konkurencja, dziewczynka czuje ogromną złość i robi wszystko na przekór...

Wszystko zaczyna się od tego, że rodzice Elli jadą na Majorkę a dziewczynka na ten czas przenosi się do babci. U babci mieszka trzech wujków (chyba bliźniaków jednojajowych :P) którzy są szalenie nudni, pracują w biurze, noszą białe koszule, jedzą kotlety mielone i zabawy z dziećmi ich nie interesują.

Ale na szczęście Skądś wraca wujek Tony, najwspanialszy wujek na świecie i wszystko jest tak jak być powinno.

Aż tu pewnego pięknego dnia w mieszkaniu wujka zjawia się ON. Stef, zjawia się i wcale nie zamierza sobie iść. Od tej pory, według Zlatanki, już nic nie jest dobrze. Dziewczynka jest bardzo zazdrosna o swojego wujka i za nic nie zamierza się z nikim nim dzielić.Co to to nie !

Ella jest wściekła i oburzona. Wściekła tak jak tylko kilkulatek potrafi się wściec. Nie zważając na nikogo i na nic, jest zła na cały świat. Nie odzywa się, wszystkich ignoruje i postanawia nie robić nic i nie rozmawiać z nikim już na zawsze !

Jeśli szukacie książki dla dzieci która powie im jak sobie radzić z emocjami to suma summarum, myślę że dobrze trafiliście, dziewczynka ostatecznie sama się uporała z problemem. Ale nie jest to książka edukująca, to jedynie obraz dziecięcej psychiki i dzieci bardzo ten sposób pisania lubą. Odnajdują się w nim. Bo to książka która pokazuje emocje. Pokazuje emocje z którymi dziewczynka sobie nie radzi i zachowuje się tak a nie inaczej. Pija Lindenbaum pokazuje nam dziecięcy świat, dziecięcą perspektywę, dziecięcy punkt widzenia. Dorośli w jej książkach zajmują minimum miejsca, tylko tyle ile muszą. W zasadzie są głównie na obrazach. Treść pokazuje dziecięca psychikę, dziecięce przemyślenia, dziecięce analizy. Tu nie ma wielkich morałów, choć książka tak naprawdę bardzo pozytywnie się kończy ale nie dzięki wielkim słowom dorosłych a jedynie poprzez wnioski do jakich dochodzi końcowo dziewczynka, całkiem sama.

Tekst w tej książce to jedna połówka opowieści, obrazy to druga część. Bez obrazu bardzo ciężko byłoby zrozumieć całościowy przekaz. Wszystko się przenika i uzupełnia.

A skoro to książka o zazdrosnej dziewczynce to o co to całe halo?! A no o obraz właśnie. Bo jak można się domyślać z ilustracji, ale domyślają się jedynie dorośli Stef i Toni są najprawdopodobniej razem, są nie owijając w bawełnę - parą. Nie mieszkają chyba razem a przynajmniej niezupełnie.
Stąd burza jaką wywołała książka na niektórych forach, ale jakby to powiedzieć..

Nie myślcie sobie, że dzieci dostrzegą w tych obrazach cokolwiek co mogłoby zwrócić ich uwagę na tą kwestię. Wierzcie mi, że dla dziecka temat poruszony tu zresztą wyjątkowo subtelnie to żadne haloo. Nowy kolega wujka, będzie tylko kolegą a my możemy myśleć sobie co chcemy. Dla dzieci to tylko książka o zazdrosnej Zlatance. Nie mniej jednak wierzę, że są osoby którym książka pomoże wkroczyć w trudny temat homoseksualizmu. Bo z pewnością są ludzie którzy prędzej czy później będą musieli z dziećmi ten temat poruszyć. I im właśnie ta książka może ogromnie pomóc.

A w nawiązaniu do kolejnej pozycji...

Książki Pija Lindenbaum są fantastycznymi łamaczami wszelkich stereotypów. Ella dziewczynka której ulubionym zajęciem jest gra w piłkę nożną, o zgrozo :P Jeżeli  was to nie przeraża zapraszam dalej :)

Kontynuując temat przełamywania stereotypów.W nasze ręce wpadła jeszcze jedna książka szwedzkiej autorki i ona również porusza niewygodny temat. Temat podziału płci, którego ja osobiście nie uznaję. Tzn nie chodzi o to, że dla zasady wciskam Ali autka a Wojtkowi podtykam pod nos lalki, ale nic nie narzucam. Moje dzieci mają to szczęście, że są przeciwnych płci i dzięki temu w domu zabawki są przekrojowe. Mają więc wolny wybór i dostęp do wszystkiego. I tak powinno moim skromnym zdaniem być bo nigdy nie wiemy co tak do końca ukształtuje życie naszego dziecka. Bardzo bym chciała aby moje dzieci wiedziały że jeżeli naprawdę będą chciały mogą być tym kim zechcą. Kucharzem, pilotem, ogrodnikiem, rajdowcem, podróżnikiem, lekarzem, strażakiem. Płeć nie powinna mieć tu znaczenia. Bo choć są zawody zdominowane przez kobiety czy mężczyzn to nie ma takich które są w 100% obsadzone osobami jednej płci i to jest piękne. I niech wiedzą, że świat naprawdę nie dzieli się na różowy i niebieska i że życie to cała gama różnorodnych barw.  

Igor to główny bohater. Chodzi do przedszkola i bardzo lubi się bawić z chłopakami. Świetnie gra w piłkę, w zasadzie jest najlepszym zawodnikiem. Doskonale zna się na budowaniu robotów i rakiet. I ogólnie lubi ten cały "chłopięcy" świat, nie mniej jednak przyciąga go również ten dziewczęcy. 

Tata co dzień wkłada mu do plecaka piłkę jednak przychodzi taki dzień, że Igor ma ochotę zabrać ze sobą do przedszkola swoją Barbie. Tak niełatwy to temat, czym chłopcy i dziewczynki "powinni" się bawić. 

Igor postanawia jednak mimo wszystko podążyć za swoimi myślami i oddziela się od grupy chłopców. 

Próbuje za to przyłączyć się do dziewcząt, co z początku nie jest proste. Sam chłopiec nie pyta wprost a dziewczynki nie bardzo są chętne na nowe towarzystwo. Jednak Igor nie daje za wygraną i podąża za koleżankami usiłując dostać się do ich grona, koniec końców dziewczynki się godzą. 

Chwile później same odkrywają, że Igor ma świetne pomysły i że wprowadza w ich babski świat ożywienie, nutkę inności. Wspólne połączenie pomysłowości sprawia, że bawią się jak nigdy. 

Nagle dzieci wpadają na pomysł aby się ukryć przed opiekunką, która do owej skrytki wstawia całe pudło różnych szmatek, apaszek, spódnic, narzutek i innych fatałaszków. Dzieciaki od razu rzucają się na pudło ze skarbami i urządzają sobie bal przebierańców. Igor wiedzie prym i dzikim pląsom nie ma końca. 

Tym czasem koledzy znudzeni brakiem obecności najlepszego gracza, postanawiają go odnaleźć. 

Kiedy wchodzą do sali Igor jest zmieszany tym, że ubrał się w dziewczyńskie ubrania, postanawia się ukryć, jednak kiedy wchodzi do sali z powrotem odkrywa coś czego nie mógł się spodziewać...

Ale zaskoczenie chciałabym już pozostawiać Wam.