"Niedoparki powracają" to kontynuacja pierwszej części która aż czekała, aż prosiła się na ciąg dalszy. 

O pierwszej części pisałam tydzień temu - TUTAJ. Drugą połknęliśmy jeszcze szybciej, bo już byliśmy mocno wciągnięci w fabułę. Wojtuś bardzo się ucieszył, że pierwsza książka to nie koniec perypetii tych przesympatycznych stworków. A zwłaszcza Hihlika który najmocniej zaskarbił sobie nasze serduszka.  

Z czeskiej Pragi książka ta przenosi nas do dzikiej Afryki. Jak to się dzieje? 

No cóż, w poprzednim tomie na samym początku kiedy poznajemy Hihlika jest też wzmianka o jego rodzicach którzy z wielkim poczuciem misji lecą na ratunek biednym Niedoparkom którzy zmuszeni są żyć tam gdzie ludzie nie noszą wcale skarpet. I tak po trzech latach nasz główny bohater postanawia odnaleźć własne korzenie i rusza w ślad swoich rodzicieli. Tu przygody są dużo bardziej niebezpieczne, bo czymże mogą być perypetie z Pragi w porównaniu z dziką i nieokiełznaną dżunglą.

Hihlik z każdą kartką i rozdziałem staje się coraz bardziej dojrzały i świadomy. Czytelnik z pewnością nie będzie się nudzić bo Paweł Srut niezwykle zadbał o to by fabuła się wzbogaciła o moc nowych wątków i postaci. Postaci wielonarodowych, niektórzy są naprawdę dziwni, jak groźni, snujący się niczym zjawy Czciciele Niedoparokwiatu, sympatyczny hindus Mahawiśnia czy lekko otyły akrobata Bumka. Pojawi się też Kawa, nader ważna dla Hihlika, dziewczyna…

Jak już wspominałam nasz Hihlik wyrusza do Tanzani, niestety pech chciał, że szef gangu Kudła Dederon - (który jak to z szafami ganów bywa, jednak wcale nie zginął), zupełnie przypadkowo również zmierza w tym kierunku. A to nie wróży niczego dobrego...

Po dotarciu na miejsce główny bohater spotyka i poznaje również obrzydliwie bogatego sir Jamsona Archibalda Sockwellem’a, który całe swoje życie ofiarowuje w sprawie "dokarmiania Niedoparków". Zakłada dla nich dom w którym "uszczęśliwia" swoich kuracjuszy, troszeczkę a może nawet bardzo na siłę. Hihlik na wręcz wrażenie, że ich więzi i tuczy.

Moc zwrotów akcji, całe rzesze nowych ciekawych, choć nie zawsze pozytywnych bohaterów. Bez dwóch zdań o nudzie nie mam mowy. Żadnej dłużyzny, żadnego ciągnięcia się wątków i smędzenia. Mnogość emocji i przygód. Paweł Srut celująco buduje napięcie i w kilku słowach czy zdaniach zwięzłych i trafiających w sedno, okraszonych sporą dozą humoru, potrafi opisać postać, sytuacje, wydarzenie, czy stany emocjonalne bohaterów. W tej części zdecydowanie akcja przyspiesza jeszcze bardziej, a poza wątkiem kryminalistycznym, detektywistycznym i scenami niczym z kina akcji wedrze się tu jeszcze odrobina romansu.

 Książkę skierowałabym do dzieci starszych tak mniej więcej od 8 roku życia, młodzieży i dorosłych. Owszem czytam ją Wojtusiowi (5 lat) ale on z całą pewnością nie pojmuje jej głębi, poczucia humoru nawet nieco abstrakcyjnego momentami, drugiego dna i wszystkich smaczków jakie książka zawiera na swoich stronach i między wersami. Książki są pięknie wydane, bardzo eleganckie, doskonałe na prezent. Napisane niezwykle charyzmatycznie i lekko za razem a to się zdarza niezwykle rzadko. 

Czyta się je bardzo szybko i to chyba ich największy minus. 

NIEDOPARKI POWRACAJĄ

Autor: Paweł Srut, 

Ilustracje: Galina Miklinova,

Wydawnictwo Afera

Liczba stron: 181,

Format: 16,5×23,5×2,5cm,

Oprawa: twarda.

A na koniec jeszcze rada od Narratora:

Spróbujcie kawałek po kawałku oklepać ścianę małym młoteczkiem, być może usłyszycie wtedy charakterystyczny głuchy dźwięk. Jakby ktoś uderzył w bębenek.
Jeżeli uda wam się go usłyszeć, znaczy, że właśnie zapukaliście do drzwiczek pomieszczenia, w którym mieszka jakaś rodzinka niedoparków.
Podpowiem wam jeszcze, że to miejsce często bywa ukryte za tapetą, kalendarzem albo oprawioną w ramy ślubną fotografią pradziadków.

Polska strona "Niedoparków" TUTAJ. Oprócz informacji na temat książki, sklepu w którym można ją zakupić (można tez zakupić samego Hihlika w wersji pluszowej, co mnie ogromnie kusi) znajdziecie również krótki atlas stworków oraz grę i inne niedoparkowe informacje :)